Siemaszko (Woroniecka-Siemaszkowa) Janina (1895–1968), entomolog, wirusolog. Ur. 19 X w Częstochowie, była córką Stanisława Woronieckiego, urzędnika dyrekcji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Warszawie, i Bolesławy z Knopffów, nauczycielki geografii.
Po ukończeniu średniej szkoły Julii Jankowskiej-Statkowskiej w Warszawie studiowała w l. 1913–15 na Wydz. Ogrodniczym Tow. Kursów Naukowych w Warszawie. W r. 1915 wraz z ojcem była ewakuowana w głąb Rosji. W l. 1916–17 odbywała praktykę ogrodniczą na Krymie. Po powrocie do kraju w r. 1918 kontynuowała studia w Wyższej Szkole Ogrodniczej przy Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, a następnie w l. 1923–6 w SGGW i uzyskała dyplom inżyniera ogrodnika. Równolegle pracowała w l. 1918–20 w Stacji Ochrony Roślin Tow. Ogrodniczego Warszawskiego pod kierunkiem Józefa Trzebińskiego i Włodzimierza Gorjaczkowskiego, następnie w l. 1921–30 jako asystent Działu Entomologicznego w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego (PINGW) w Puławach pod kierunkiem Stanisława Minkiewicza. W tym okresie naukowo zajmowała się chorobami i szkodnikami roślin i publikowała przeglądy ważniejszych szkodników pól, lasów i ogrodów z terenu województw lubelskiego i kieleckiego w „Pamiętniku PINGW” (T. 4: 1923, T. 5: 1924, T. 9: 1928 z. 1, 2). Ogłosiła także Badania nad zwójkami drzew owocowych: Argyroploce variegana Hbn. i Tinetocera ocellana Fabr. (tamże, T. 6: 1925). Przypuszczalnie ok. r. 1927 wyszła za mąż za Wincentego Siemaszkę.
W r. 1930 przeniosła się S. do Warszawy, gdzie do r. 1943 razem z mężem prowadziła badania nad mało znaną grupą pasożytniczych grzybów workowców biologicznie powiązanych z owadami: wyniki tych prac Siemaszkowie opublikowali w trzyczęściowej monografii Owadorosty polskie i palearktyczne na łamach „Polskiego Pisma Entomologicznego” (cz. 1, 1927 t. 6 z. 3–4; cz. 2, 1931 t. 10 z. 3–4; cz. 3, 1933 t. 12 z. 1–4).
W r. 1945 S. początkowo pracowała w Stacji Ochrony Roślin Warszawskiej Izby Rolniczej jako instruktor pow. grójeckiego. Wkrótce, objąwszy stanowisko starszego asystenta w Katedrze Genetyki i Hodowli Roślin SGGW, pracowała pod kierunkiem Edmunda Malinowskiego w nowo utworzonej stacji badawczej ziemniaka w majątku Żelazna pod Skierniewicami, która w listopadzie 1951 została włączona do Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin (IHAR), a w sierpniu 1966 do Instytutu Ziemniaka. Od r. 1960 aż do śmierci S. była tam samodzielnym pracownikiem naukowym i kierownikiem pracowni badań odporności ziemniaka na choroby wirusowe. W r. 1954 otrzymała tytuł docenta w zakresie fitopatologii.
Po wojnie S. zajęła się studiami nad mszycami na plantacjach ziemniaka, np.: Badania nad mszycami ziemniaczanymi („Roczniki Nauk Roln.” R. 64: 1952), Wystąpienie w Polsce nowego szkodnika ziemniaków – mszycy piwnicznej („Nowe Rolnictwo” T. 6: 1957 z. 2), Jak przeprowadzać obserwacje nad mszycami ziemniaczanymi oraz kontrolę ich liczebności („Biul. Kwarantanny i Ochrony Roślin” 1957 nr 3). Przede wszystkim jednak zainicjowała w Polsce i ukierunkowała badania nad odpornością ziemniaka na wirusy, m.in. wyznaczając nową metodę określania stopnia odporności roślin ziemniaka na porażenie przez choroby wirusowe. Jej podstawowa praca z tego zakresu Problem odporności ziemniaków na choroby wirusowe i metodyka jej badania stosowana w Polsce („Międzynarodowe Czas. Roln.” 1958 nr 1) ukazała się również w językach: bułgarskim, czeskim, niemieckim, rosyjskim i węgierskim. Ponadto opublikowała m.in.: Działanie substancji antybiotycznych na wirusy ziemniaczane („Biul. IHAR” 1958 nr 5) i Wirus mozaiki tytoniowej na ziemniakach (tamże 1961 nr 5). Z języka rosyjskiego przetłumaczyła zbiorową monografię „Szkodniki i choroby buraka cukrowego” (W. 1954). W r. 1966 wraz z zespołem współpracowników z IHAR otrzymała Nagrodę Państwową II stopnia za wyhodowanie 18 cennych odmian ziemniaków oraz za ulepszenie metodyki prac hodowlanych.
S. była członkiem paru polskich towarzystw naukowych. Zmarła 11 IV 1968 w Warszawie i pochowana została na cmentarzu Powązkowskim obok męża. Odznaczona była m.in. dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (1956, 1959) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1961).
W małżeństwie z Wincentym Siemaszką (zob.) S. miała córkę Barbarę.
Słown. biologów; – Czyżewski J. A., Majewski T., Janina Woroniecka-Siemaszkowa i jej badania nad owadami szkodliwymi, owadorostami i wektorami wirusów ziemniaka, „Wiad. Entomologiczne” 1985 nr 1–2 s. 101–16 (fot., bibliogr.); Księga pamiątkowa SGGW, (1937); Księga pamiątkowa SGGW, (1958) I, II; Mącznik H., Pracownicy Instytutu Puławskiego w latach międzywojennych (1917–1939), Puławy 1983; Nagrody Państwowe w latach 1948–1980, Wr. 1983; Pamiętnik Puławski. Puławy 1862–1962. Zeszyt jubileuszowy, Puławy 1963; – „Życie Warszawy” 1968 nr 89, 92, 95 (nekrologi).
Stanisław Tadeusz Sroka